Çöplük

    Sahil bomboş. Birkaç araba solumdan hızlıca geçiyor. 'Gecenin bu saatinde acele etmelerini gerektirecek ne çok şey var' diye düşünüyorum içimden. Kırmızı ışık yandı ve dünya durdu. Arabaların tekerlekleri sessizliğe gömülü ve deniz... Deniz de dalgalarına aynı uyarıyı yapmış görünüyor.
    İnsanların korkunç öyküleri bir bir aklıma geliyor. Zalimlik, dünyanın dört bir yanını sarmış iken kaçacak tek yer maneviyatımız.Yutkundum. Öykü kelimesi bile kötülükleri hafifletmedi. Korku ve acı hep aynı, olması gerektiği yerdeler. Çöplükler büyüyor ve her tarafımı sarmalıyor. Fareler kol geziyor ve koku, koku dayanılmaz bir hale geldi. Aldığım tek nefes ruhumdan ibaret. Bu kadar acı nereye sığıyor?
    Çöplükten geçerken etrafıma değmemeye çalışıyorum. Bir anda her yer kalabalıklaştı ve şimdi sahil boyu uzanan o caddeyi özlemeye başladım. Diğer yandan kötülüklerin sadece öykü olarak kalmasını diledim, lakin burnumun dibindeydiler. Fareler ürüyor, her kötülük bir çöp oluyor. 'Mücadele edebileyecek miyim?' diye sordum kendime. Mücadele! Ağza alındığında bile ne kadar zorlu bir süreç olduğu hissedilebilir. Gözümün önünde engeller, şimdi seyiriyorlar. Fareler kapatılmalı, farelerin hepsi tek tek kapatılmalı! Fakat nasıl? Çöpler çoğaldıkça farelerin çoğaldığı anlaşılıyor ve tek başıma bununla mücadele edemem. Çöpleri topladıkça fareler kaçmayacaklar. Yuvalarındaki rahatlığı isteyecekler ve bir protesto düzenleyecekler.
    Hepsini susturmak adına şimdi haykırmalıyım. Susmasalar da o tiz sesleri alçalacak ve tıslamaları geçecekti. Bunları bile duymak çöplüktekilerin işkencesine yeterdi. 'Mücadele zamanı!' diyerek başımı dikleştirdiğim ve avazım çıktığı kadar haykırmaya başladım. Hiç beklemediğim bir tepki oldu; sessizlik. Bu kadar işe yarayacağını düşünmemiştim, fakat yaradı. Fareler tek tek kaybolmaya başladılar. Hatta çöpler bile azaldı. Bugün kurtuluş günü olmalı.